Z wizytą w „Tajemniczym Ogrodzie”

Uczestnicy Oddziału nr 2 oraz Klubów Samopomocy ponownie odwiedzili Lumina Park w Ogrodzie Botanicznym UMCS, który powrócił do Lublina z nową świetlną opowieścią i tym razem podczas multimedialnego spaceru mogliśmy odkrywać sekrety „Tajemniczego Ogrodu”. Miliony świateł tworzących piękne instalacje oraz odpowiednio dobrane efekty dźwiękowe wprowadzały wyjątkową atmosferę i sprawiły, że zwykle zielone otoczenie zmieniło się po zmroku w czarującą i tajemniczą przestrzeń, jakże odmienną od tej, którą znamy ze zwiedzania Ogrodu Botanicznego w innych porach roku. Spacer dostarczył nam ponownie wiele radości i bogactwa wrażeń. Serdecznie dziękujemy organizatorom Parku Iluminacji w Ogrodzie Botanicznym UMCS za gościnność i możliwość nieodpłatnego podziwiania.

Święta, Święta, Święta

W Oddziale nr 3 6 grudnia rozpoczęliśmy od wizyty psiego Świętego Mikołaja. Ta piękna tradycja wiąże się przecież z przyjemnością, na którą czekają wszyscy niezależnie od wieku.

23 grudnia odbyła się Wigilia przebiegała w atmosferze rodzinnego ciepła, wzajemnej życzliwości i pojednania. Spotkanie Wigilijne jest tradycją naszego ŚDS wszyscy powinni się cieszyć oraz przeżywać takie okazje jak Wigilia i wizyta Świętego Mikołaja!

Na zdjęciu Pan Kazimierz w towarzystwie Świętych Mikołajów

Wigilia przy świątecznym stole

 

Wycieczka do tajemniczego świata starożytnego Egiptu

Uczestnicy Klubów Samopomocy oraz Oddziału nr 2 kolejny raz odwiedzili Muzeum Narodowe w Lublinie aby tym razem obejrzeć wystawę czasową „Magia starożytnego Egiptu”. Ekspozycja przybliżała pełną tajemnic cywilizację egipską w której ogromną rolę odgrywała wiara w bogów, życie pozagrobowe oraz kult władcy – faraona czczonego jako wcielenie boga.

Figurka przedstawiająca faraona jako Ozyrysa - najważniejszego spośród bogów, władcę zaświatów

W gablotach można było obejrzeć cenne artefakty m.in. rzeźby ukazujące liczne bóstwa oraz przedmioty użytkowe tj. lampki oliwne, naczynia związane z przygotowywaniem posiłków czy pielęgnowaniem urody.

Przedmioty użytkowe

Ważną część ekspozycji stanowiły amulety, które według wierzeń noszone na szyi chroniły przed niebezpieczeństwami dnia codziennego a wkładane do mumii w okolicę serca miały chronić zmarłego podczas podróży do raju. Najbardziej rozpowszechnionym talizmanem był skarabeusz jako symbol odrodzenia i nowego życia w zaświatach.

Amulet „skarabeusz uskrzydlony” doczepiany do mumii

Szczególne wrażenie u zwiedzających wywoływały mumie. Mumifikowania ludzi dokonywano w celu zapewnienia schronienia dla duszy zmarłego pozostawiając w ciele jedynie serce uznawane za siedzibę duszy. Zwierzęta były mumifikowane jako dary grobowe i ofiarowywane bóstwom, które zwierzęta te symbolizowały a szczególnym kultem otaczano koty uważane za zwierzęta święte. Wyjątkowym eksponatem był też pięknie zdobiony, rzeźbiony, wielobarwny sarkofag w kształcie ludzkiego ciała będący trumną dla mumii.

Mumia 8-letniego chłopca sprzed 2 tys. lat

Mumia kota

Pięknie zdobiony sarkofag kobiety

 

Bardzo ciekawie prezentowały się małe figurki (uszebti), które chowane do grobowca uznawane były za służących wykonujących różnorodne czynności zamiast zmarłego zastępując go w najtrudniejszych pracach by ten mógł odpoczywać.

Figurki „uszebti” chowane do grobowców

Obejrzana wystawa była niezwykłą, pobudzającą wyobraźnię i zmysły podróżą w czasie. Przemierzaniu wąskich korytarzy pokrytych rysunkami ściennymi o tematyce religijnej, scenkami z życia codziennego oraz współczesnymi skarabeuszami towarzyszyło słuchanie szumu Nilu i odczytywanej Księgi Umarłych będącej zbiorem zaklęć, które składane w grobowca miały ułatwić zmarłemu przejście drogi do raju i zapewnić mu tam beztroskie życie. Wszystko to tworzyło niezwykłą atmosferę tajemniczości i magii. 

Współczesne rysunki i skarabeusze urozmaicające ekspozycję

Andrzejkowe popołudnie na Lubelskiej Trasie Podziemnej

W ostatnie listopadowe popołudnie Uczestnicy Klubów Samopomocy zwiedzili wspaniałą choć wciąż mało znaną atrakcję Lublina, która biegnie pod Rynkiem i kamienicami Starego Miasta. Trasa liczy ok. 300 m i powstała w wyniku połączenia staromiejskich piwnic z początku XVI w. czyli stulecia największej świetności miasta gdy odbywały się liczne jarmarki a piwnice pełniły funkcję składów kupieckich. 

Makiety przedstawiające fazy rozwoju Lublina

Udostępnione do zwiedzania korytarze i sale mieszczą się na 3 podziemnych kondygnacjach ale trasa to nie puste piwnice lecz przestrzeń ożywiona przez ekspozycje i makiety będące tłem do opowieści o historii miasta, jego rozwoju, osadnictwie oraz przełomowym wydarzeniu jakim był Wielki Pożar Lublina w czerwcu 1719 r.

Korytarze i zakamarki Podziemnej Trasy

To tragiczne zdarzenie zostało bardzo ciekawie przedstawione poprzez multimedialną wizualizację, która pozwala wyobrazić sobie tętniący życiem wielokulturowy Lublin w XVIII w. a jej kulminację stanowi gigantyczny pożar powstały wskutek uderzenia pioruna. Dzięki prezentacji poznajemy historię cudownego ocalenia miasta od całkowitej zagłady, które dokonało się za sprawą relikwii Drzewa Krzyża Świętego niesionych w procesji uliczkami płonącego miasta przez Ojców Dominikanów.

Multimedialna wizualizacja Wielkiego Pożaru Lublina w 1719 roku

Spacer w wyjątkowej scenerii był niejako wędrówką w czasie pozwalającą odkryć niezwykłą przeszłość Lublina.

Z Via Carpatii w lewo (niby już listopad ale czemu nie)

Z północy na południe.

Tym razem nie z Kłajpedy do Salonik ale z Lublina do Łańcuta.

Łańcut zaprasza zza głównego Mostu zachodniego

A więc 23 listopada drogą na Rzeszów, zjednoczone grupy Uczestników Oddziału Nr 2 oraz Naszych Klubów Samopomocy o pseudonimach „Przystań” i „Galeria” (wszystkie zaopatrzone w odpowiednią ilość terapeutów) przemieściły się w południowym kierunku, żeby zwiedzić i trochę pospacerować w ostatnim dniu jesiennej aury z przewagą intensywnych kolorów w krajobrazie (jak się następnego dnia okazało).

Teraz już tylko biel i biel i chrupiące buty o śnieg.

Ale wróćmy do miasta na Ł.

Czyli my w siedemnastowiecznym Zamku.

Rezydencji Lubomirskich i Potockich.

Tędy, tędy i tędy - czyli My w trasie

Idąc po kolei:

– Zamek

– Wozownia

– Stajnia

– Storczykarnia

– rozległy ogród angielski

– co jest za tą bramą?

– ostatni rzut oka na zamek

Dobry, wspólny czas.

Cała wyprawa zwieńczona została pysznym obiadem. Ale już nie siedemnastowiecznym.

Tak więc „Smacznego!” tzn. bardzo dziękujemy za ten wycieczkowy dzień i do zobaczenia ponownie w podróżniczym wydaniu.

Łańcut w bieli

Łańcut przeszklony

Wozownia w pełni wyposażona i sprawna

Eksplozja kolorów w Storczykarni

Pomarańcz z domieszką bieli - to wbrew pozorom nadal Storczykarnia

Przysiadalność*

Wiersze, wiersze, wiersze, liście, liście, liście

Przysiadalność to stan kiedy nam się chce.

Czyli kiedy nam się nie nie chce.

To ważny stan, który dotyczy tak samo Uczestników Środowiskowego Domu Samopomocy „Mozaika”, jak i nas, czyli terapeutów oraz każdego mieszkańca planety na literę Z.

Tak więc wyposażeni w poezję (własną oraz klasyczną (czytaj: Asnyk, Mickiewicz, Świetlicki, …)) spotkaliśmy się na terenie Naszego Ośrodka przy ulicy Nałkowskich 78 z pacjentami Oddziału Dziennego Szpitala Neuropsychiatrycznego w Lublinie.

Punktem wyjścia była jesień a punktem wspólnego przejścia poezja.

Wśród podróży, spacerów, wyjść, rozmów, zapomnień i zapamiętań.

Taki czas kiedy się już zatrzymało i siedzi.

Siedzi i słucha.

Słucha i myśli.

Był jeszcze wspólny przystanek na kawę i ciasta napisane w pracowni kulinarnej.

Jeszcze ciągle jest jesień.

3 x J = jabłka, jesień, jeszcze nie ma śniegu.

* Tytuł wpisu został sprowokowany jednym z wierszy odczytanych podczas Naszego Spotkania (Marcin Świetlicki – „Nieprzysiadalność”), który opowiada o stanie kiedy mamy ochotę na nic.

Open ciTY

Uczestnicy stojący na malarskiej realizacji Leona Tarasewicza

Miasto = zaMiast

miejsce zamykające moje otwarcie

miasto otwierające moje zamknięcie

No właśnie. Jak co roku staramy się wyjść/wejść/przejść Open City.

Uczestnicy Klubu Samopomocy „Galeria” i Oddziału nr 2 starają się wychodzić.

Czasem tylko przejść.

Czasem tylko się nie zatrzymywać.

Open City jest rodzajem artystycznej/przestrzennej interwencji. Naniesieniem.

Trwającą miesiąc zmianą mapy fizycznej i emocjonalnej centrum miasta.

Z tego powodu (z powodu OpenCity) musimy chodzić inaczej, obchodzić, przechodzić jeszcze szybciej, przystawać tam gdzie przechodziliśmy bez zatrzymania albo mieć łzy tam gdzie zawsze staraliśmy się mieć zamknięte oczy.

Otwieramy się/Zamykamy się

Mówimy siebie

 

David Černý i jego duże małe "Dziecko" na ścianie przy ulicy Olejnej

Cicha wojna na placu zabaw przy Centrum Kultury w Lublinie

Dogoterapia

W Środowiskowym Domu Samopomocy „Mozaika” 10 listopada o godz.10.30 odbyły się ulubione zajęcia z dogoterapii. Główną bohaterką zajęć była suczka Blu posłusznie wykonująca komendy wydawane przez Panią Agatę. Radości nie było końca!…….

Pani Halina rzuca ulubioną piłkę Blu. Pani Donata z ciekawością przygląda się czy Blu zdoła złapać zabawkę w locie.

Po ścieżce wyznaczonej fioletową smyczą idzie Pani Danusia z Blu.
Ale co to, dlaczego nie idą dalej?
Co się dzieje?
No jak to co!
Postój na śmiech!

Pani Teresa bez problemu przeprowadziła Blu po fioletowej ścieżce na mecie oczywiście czekała na Blu pyszna nagroda.