Obchody Światowego Dnia Choroby Alzheimera 21 września 2023 r.
Spotkanie Grupy Wsparcia dla Rodzin i Opiekunów Osób Chorych na Chorobę Alzheimera z okazji Światowego Dnia Choroby Alzheimera. Podczas spotkania uczestnicy wraz z opiekunami oglądali prezentację multimedialną zdjęć z zajęć prowadzonych w Oddziale nr 3.
Podczas spotkania Pani Psycholog Joanna Okoń przedstawiła prezentację dotyczącą komunikacji z osobami chorymi na chorobę Alzheimera
Spotkanie integracyjno – sportowe
21.09.2023r grupa uczestników grupa uczestników ze Środowiskowego Domu Samopomocy „Mozaika” Oddział nr 1 wzięła udział w Integracyjno-Sportowym Spotkaniu Osób Niepełnosprawnych w Bychawie. Organizatorem imprezy był Środowiskowy Dom Samopomocy w Bychawie oraz Bychawskie stowarzyszenie „Podkowa”. W programie imprezy znalazły się liczne gry i zabawy sportowe. Wszyscy uczestnicy zostali nagrodzeni za udział w spotkaniu.
Piknik w Bychawie
My na trybunach
Rzuty do kosza
Dzielnie walczymy
Bronimy karne
BiegnieMy
Strzelamy rzuty karne
Wszyscy zostaliśmy nagrodzeni
Zabawa taneczna
Dogoterapia
Z utęsknieniem czekaliśmy na odwiedziny Pani Agaty Frankowskiej i jej suczki Blu.
Po przerwie wakacyjnej w środę 20 września w Oddziale nr 3 Środowiskowego Domu Samopomocy Mozaika odbyła się dogoterapia. Podczas zajęć Blu wykonywała różne zadania od slalomu między nogami po kręcenie kółek czy wyszukiwanie smaczków na macie węchowej. Wszyscy bardzo dobrze się bawili czekamy na kolejne zajęcia, które odbędą się już w krótce!
Na zdjęciu Pani Ania chowa smaczki w macie węchowej, których potem będzie szukała Blu
Każdy z uczestników pochował smaczki w różnych częściach maty, na zdjęciu widać jak Blu dokładnie przeszukuje różne zakamarki maty aby zjeść ulubiony kąsek
Pies to najlepszy przyjaciel człowieka
Po przerwie wakacyjnej, uczestnicy Oddziału numer 2 zdecydowali się na wyjście do kina na psa, to znaczy film familijny o psie. A dokładniej o psie, który jeździł koleją. I była podróż, to znaczy wybór trafiony w dziesiątkę!
To luźna adaptacja książki dla dzieci autorstwa Romana Pisarskiego. Zakończona happy endem. Fabuła filmu koncentrowała się na Zuzi, która ma dziesięć lat i głowę pełną marzeń. Bardzo chciałaby żyć jak inne dzieci, ale choroba serca sprawia, że jej codzienność wygląda zupełnie inaczej i jest pełna ograniczeń.
Nieoczekiwane pojawienie się zwierzaka w życiu Zuzi odmienia jej świat na zawsze. Tak rodzi się zdumiewająca przyjaźń dziecka i czworonoga.
Kadr z filmu "O psie, który jeździł koleją"
Jak wynika z filmu, pies to nie tylko najlepszy przyjaciel człowieka, ale i idealny pasażer, który ani nie chrupie chipsami, ani nie rozmawia głośno przez telefon, ani nie ładuje się z brudnymi łapami na siedzenie.
A do tego filmowe pociągi jeżdżą punktualnie!
Plakat reklamowy filmu
Producenci filmu zapewniają, że nad bezpieczeństwem i komfortem czworonogów czuwał profesjonalny treser. Oprócz tego, Lampo nie gra jeden pies, tylko trzy podobne do siebie owczarki szwajcarskie.
Tak trzymać!
Po seansie, wszyscy kinomanii przyznali się, że uronili kilka łez…
Deszczowe popołudnie w Muzeum Narodowym w Lublinie
Gdy pomimo lata pogoda nieodpowiednia na wyjścia plenerowe, Zamek w Lublinie zawsze zapewnia możliwość przyjemnego i pożytecznego spędzenia czasu. Tym razem Uczestnicy Klubów Samopomocy zwiedzili wystawę stałą „Historia Uzbrojenia”, która ukazuje zbiory własne i historię militarną Lubelszczyzny. Ekspozycje prezentują wyposażenie, umundurowanie i uzbrojenie używane przez Polaków od XI do XX wieku. Najstarsze eksponaty to średniowieczne miecze, topory, groty i strzały znalezione na terenach Wzgórza Zamkowego i Lublina.
Średniowieczne uzbrojenie – miecze, topory, strzały, ostrogi
W licznych gablotach prezentowane są egzemplarze różnego rodzaju broni palnej, myśliwskiej, broni białej, pistolety, rewolwery charakterystyczne dla poszczególnych wieków i wydarzeń historycznych tj. polskie powstania narodowe – listopadowe i styczniowe.
Eksponaty zbrojowni XVI – XVIII w. – kolczugi, miecze, szable, strzelby, karabinki, lufa, żelazna skrzynia (kasa wojskowa), prochownice
Biurko gen. Ignacego Prądzyńskiego jednego z przywódców Powstania Listopadowego
Najmłodsze eksponaty to elementy uzbrojenia i wyposażenia Wojska Polskiego w latach 1918-1939 oraz umundurowanie żołnierzy polskich w 1939 r.
Orzeł przyczepiany do czapki ułańskiej
Na zakończenie obejrzeliśmy część zbiorów etnograficznych sztuki ludowej Lubelszczyzny przełomu XIX i XX wieku. Podziwialiśmy malarstwo ludowe o treści sakralnej a także ponad 60 drewnianych rzeźb przedstawiających Chrystusa Frasobliwego, Chrystusa Ukrzyżowanego, Matkę Boską oraz postaci Świętych.
Sztuka ludowa XIX- XX w. – drewniane rzeźby i obrazy sakralne
Kolejny raz w historyczną podróż wyruszył z nami dr hab. Piotr Plisiecki dzięki któremu w ciekawej formie poznajemy dzieje nie tylko naszego regionu.
Lipcowe popołudnie w botanicznym otoczeniu
Uczestnicy Klubów Samopomocy z wielką przyjemnością odwiedzają Ogród Botaniczny UMCS o każdej porze roku. Tym razem, w typowe lipcowe popołudnie mieliśmy okazję podziwiać uroki przyrody w pełnym letnim rozkwicie.
Łan wielobarwnych kwiatów kosmos
Pośród wciąż intensywnej zieleni drzew, krzewów i traw uwagę przyciągały wielobarwne kwiaty i zioła.
Rabatka z kolorową szałwią ozdobną
Szczególnie okazale prezentowały się róże i liliowce, które zachwycały różnorodnością kolorów oraz oryginalnością nazw bardzo licznych odmian.
Piękne okazy róż i liliowców
Odpoczynek i orzeźwienia od upału znaleźliśmy w zacisznym otoczeniu stawów wodnych, relaksującego szumu strumyka i niewielkiej urokliwej fontanny.
Zaciszny zakątek w pobliżu stawów wodnych otoczonych bujną roślinnością
Kolejny raz Ogród Botaniczny uwrażliwił nas na przyrodę dostarczając przyjemnych wrażeń i cennych informacji.
Czeskie wąsy w labiryncie
W ramach lipcowo – popołudniowego treningu umiejętności spędzania czasu wolnego we wtorek, Uczestnicy Oddziału numer 2 udali się przy pomocy treningu komunikacji o numerze 15 w kierunku Centrum Spotkania Kultur w Lublinie.
Tam na Poziomie -1 weszliśmy (dość płynnie) w przestrzeń wystawy „Zmysły i Emocje”.
To ekspozycja przygotowana przez pracowników naukowych i studentów Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie.
To około stu eksponatów zapraszających do interakcji prawie wszystkie nasze tradycyjne zmysły (oprócz zmysłu smaku). Dodajmy do tego jeszcze poddawany testom zmysł równowagi i zmysł percepcji czasu, który poprzez częste manipulacje pozostałych zmysłów pozwolił nam dobrze spędzić dużą ilość czasu na poznawaniu:
wąsów Karola IV Luksemburskiego
wzajemnego natężenia kolorów podstawowych
wzrokowych zaburzeń przestrzennych
psiego widzenia świata
ilości odbić w odbiciu
procentowej ilości lego w Marii Skłodowskiej-Curie
To taki specyficzny rodzaj zagubienia w czasie i przestrzeni, dzięki któremu można odnaleźć i poznać jeszcze więcej.
Polecamy.
Fordzie, Harrisonie a jednak Pan nie tonie
Patrz mi prosto w ekran - czyli kadr z "Indiana Jones i artefakt przeznaczenia"
Uczestnicy Oddziału numer 2 z pewnymi obawami, ale jednak ochoczo i licznie, zmierzali w czwartkowe przedpołudnie do ciemnej sali zwanej potocznie kinową. Po 42 (!) latach od pierwszej części (tej o arce) a 15 lat od ostatniej (tej o czaszce) mogło być przecież bardzo różnie. Tymczasem Harrison w większości scen samodzielnie, w większości scen wizualnie znacznie młodszy niż na co dzień, w większości scen starszy niż dotychczas…
Tego rodzaju Harrison’owy „zabieg” (słowo zabieg przy jego wieku może nosić znamiona paramedyczne) miał jeden konkretny cel – przyciągnięcia do kin raczej metodą „sentymentalno-wspomnieniowo-przeżyjmy to jeszcze raz”.
Czy przeżyliśmy?
Niech każdy z widzów-uczestników oceni już samodzielnie ale warto zaznaczyć, że:
z kina wszyscy wyszli o własnych siłach
podczas projekcji wielokrotnie można było usłyszeć spontaniczne efekty czynności potocznie nazywanej „śmianiem się”
rozwiewając wątpliwości pani Moniki informujemy, że w kinowej kolejce premier czekają już dwa nowe filmy z Harrisonem (ale już bez Indiany i Jonesa)
P.S. Anegdota na „koniec”:
W internecie pojawił się fragment wywiadu z Harrisonem F., który przeprowadził w 2000 roku Conan O’Brien. Żartował on z niegasnącej popularności filmowej serii i profetycznie zaproponował, że Ford to może nawet występować w wieku 80 lat, a film mógłby nosić na przykład tytuł „Indiana Jones i wygodne łóżko”. Wszyscy (łącznie z wywiadowanym) śmiali się i śmiali.
A tymczasem minęły 23 lata… a Harrison po prostu wziął, zrobił charakteryzację… i zagrał. Co prawda w tytule nie ma mowy o żadnym wygodnym łóżku, jednak określenie „artefakt przeznaczenia” to wyjątkowo pojemna metafora.
2 + 31 = MY
Oddział numer 2 w ramach rozbudowywania, rozwijania, rozkwitania i całkiem w ogóle roz- współpracy z Filią numer 31 Miejskiej Biblioteki Publicznej przy ulicy Nałkowskich 104 postanowił wstąpić tam na trochę dłużej niż tylko „dzień dobry, oddaję/ przedłużam/pożyczam, do widzenia”.
Od końca czerwca do końca sierpnia bieżącego roku można obejrzeć efekty naszych wspólnych działań (uczestnik+terapeuta) w ramach poszczególnych pracowni Środowiskowego Domu Samopomocy.
To rodzaj skromnego „Dzień dobry to My” (stąd logiczny tytuł wystawy), które arteterapeutycznie kierujemy do osób odwiedzających bibliotekę.
Mniej mówimy a właściwie na początku mówimy dużo, potem bardziej szyjemy, kleimy, malujemy, wycinamy, rysujemy, prasujemy; współtowarzyszy-
My.
Zaprasza-
My.
Prace Uczestników Oddziału numer 2 ŚDS "Mozaika" eksponowane w Filii numer 31 Miejskiej Biblioteki Publicznej
Prace Uczestników Oddziału numer 2 ŚDS „Mozaika” eksponowane w Filii numer 31 Miejskiej Biblioteki Publicznej
Praca Uczestnika Oddziału numer 2 ŚDS "Mozaika" eksponowana w Filii numer 31 Miejskiej Biblioteki Publicznej
Morza szum…
Pomimo wyżynności Lublina i wyższości Morza Bałtyckiego nad rzeką Bystrzycą udało się.
Licznie zgromadzeni uczestnicy Oddziału nr 2, wspólnymi siłami woli, przenieśli się jeszcze raz do Rowów koło Słupska, zabierając tym razem ze sobą w podróż całą społeczność ośrodka.
Dzięki kilkuset zdjęciom, szumom fal, wspomnieniowym opowieściom oraz wierszom jednej z naszych uczestniczek (które powstały podczas wyjazdu), przestrzeń świetlicy podczas spotkania pokryła się piaskiem z naszymi śladami wyobraźni.
Dzięki temu to już nasze WSPÓLNE wspomnienia.
Dziękujemy.
Tymczasem, tymczasem: „…wszystko to w letnie dni przypomina…”
1… 2… 3… śpiewamy… a przynajmniej nucimy: